முறுக்கு, சீடை, வெல்ல சீடையுடன், கடந்த நான்கு வருடங்களாக கண்ணனின் பிறந்த நாளுக்கு ஏதோ ஒன்று எழுத கிடைத்தது. மனதின் ஒரு பக்கம் முறுக்கும், சீடையும் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருக்க, இன்னொரு புறம் எழுத்து ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருக்கும். ஆனால் இந்த முறை இது வரை எழுதுவதற்கு ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை. மேல் மாடி வெறும் காலி. பட்சணங்கள் செய்வதற்கு அரிசி மாவும், வெல்லமும், சர்க்கரையும் கடையில் சென்று வாங்கலாம். எழுதுவதற்கு எங்கே செல்வது?
இப்படி தான் இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் ஒரு தவிப்பு. வரலஷ்மி விரதம் அன்று என் தோழியின் வீட்டிற்கு தாம்பூலம் வாங்கச் சென்ற பொழுது அவள் வீட்டு வாசலில் மாவிலைத் தோரணம் நேர்த்தியாய் கட்டப் பட்டிருந்தது என் கண்ணில் பட்டு மனதை தொட்டது. இந்த முறை கிருஷ்ண ஜயந்தி அன்று கட்டாயமாக நம் வீட்டு வாசலிலும் மாவிலை கட்டியே ஆகவேண்டும் என்ற பித்து பிடித்துக் கொண்டது. இது போதாதென்று என் தோழி வாழை இலையில் வடை தட்டியதாக சொல்ல, கிருஷ்ண ஜயந்திக்கு வாழை இலையில் தான் வடை என்று உறுதியாகிவிட்டது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக கிருஷ்ண ஜயந்தி அன்று வாட்ஸ் அப் மெசெஜ் ஒன்று கண்ணனுக்கு கட்டாயமாக அவல்நைவேத்யம் செய்ய வேண்டும் என்று சொல்லிற்று. அவல் எல்லாம் வழக்கம் இல்லை என்றாலும் கண்ணனுக்காக வழக்கத்தை மாற்றலாம் என்று மாவிலையும், வாழை இலையும், அவலையும் வாங்குவதற்காக சூப்பர் மார்க்கெட்டிற்கு சென்றேன். சென்றால்.......மாவிலையும், வாழை இலையும் இருக்கும் இடம் காலியாக இருந்தது. என்னடா இது நமக்கு வந்த சோதனை என்று என்னால் முடிந்த மட்டிலும் தேடினேன். கிடைக்கவில்லை. சரி "அவலை" வாங்குவோம் என்று போனால்...அவல் இருக்கும் aisleலில் ஏதோ கொட்டி ரணகளம் ஆகிவிட்டதால், அங்கு யாரையும் அனுமதிக்கவில்லை. இந்த கண்ணன் என்பவர் பேசும் தெய்வம்...அதாவது நான் அடிக்கடி பேசும் தெய்வம். அன்றும் அப்படி தான் மைண்ட் வாய்ஸ்ஸ்ல் பேசினேன்..இல்லை,இல்லை திட்டினேன்.... "உனக்கு வாங்கணும்னு நான் ஆசைப்பட்டா போதாது...நீயும் எனக்கு தருவதற்கு ஆசைப்படணும்.." மைண்ட் வாய்ஸ் என்று நினைத்து கத்தி பேசிவிட்டேனோ என்னவோ.....கேட்க வேண்டியவருக்கு எட்டி விட்டது. ஏனெனில் கடையை விட்டு வெளியே வர நினைக்கையில்.....ஒரு ஷாப்பிங் கார்ட்டில் ஒரு கட்டு மாவிலை, ஒரு கட்டு வாழை இலை, ஒரு பாக்கெட் அவல்......ஒரு நிமிடம் நவரசத்துக்குள்ளானேன். நவரசத்திலிருந்து விடுபட்டு....அவற்றை வாங்கி, வீடு வந்து சேர்ந்து.....கண்ணனின்பிறந்த நாள் மாவிலை தோரணத்துடன், வாழை இலையில் தட்டிய வடையுடனும், அவலுடனும் இனிதே முடிந்தது.
போன வருடம் வேறு ஒரு தவிப்பு. கண்ணனின் பிறந்த நாளையொட்டி கதை ஒன்று எழுதியிருந்தேன். அதில் கண்ணன், யாரோ ஒருவரின் வீட்டிற்கு மனித உருவத்தில் வந்து ப்ரசாதம் உண்பதாக எழுதியிருந்தேன். எழுதியதோடு நிறுத்தியிருக்கலாம். மீண்டும் மைண்ட் வாய்ஸ்.."இவ்ளோ கஷ்ட்டப்பட்டு பண்றேனே ஒரு நாளைக்காவது எங்க வீட்டுக்கு வந்து ஏதாவது சாப்ட்டிருக்கயா. கதைல மட்டும் தான் நீ வருவ..." என்று புலம்புவதை புலம்பிவிட்டு வேலைகளின் மூழ்கினேன். கிருஷ்ண ஜயந்தி அன்று சுமார் எட்டு மணி. கண்ணனுக்கு ஆசை தீர பிறந்த நாள் வாழ்த்துகள் பாடி, உணவளித்து விட்டு நாங்கள் சாப்பிடும் நேரம்...வாசல் கதவு தட்டும் ஒசை...திறந்தால்....கையில் ஒரு ப்ளாஸ்டிக் பையோடு சுமார் பத்து, பதினொரு வயது கொண்ட ஒரு குட்டி பையன். அந்த பையனின் பெயர் கண்ணன் என்றோ, கிருஷ்ணன் என்றோ, மாதவன் என்றோ, கோபாலன் என்றோ, மதுசூதனன என்றோ, கோவிந்தன் என்றோ நீங்கள் நினைக்க வேண்டாம். அந்த குட்டி பையன் என் தோழியின் மகன். அன்று காலை தான் அவர்கள் இந்தியாவிலிருந்து வந்திருந்தார்கள். இந்தியாவிலிருந்து கொண்டு வந்த இனிப்புகளும், காரங்களும் அவனிடம் கொடுத்து அனுப்பியிருக்கிறாள். அந்த பையை வாங்கிக் கொண்டு வீட்டிற்குள் வரும்படி அழைத்தேன். அது வரவில்லை. கிருஷ்ண ஜயந்தி பட்சணம் குடுக்கலாம் என்றால் ...அது தெலுங்கு பையன். நம் சீடையோ, வெல்ல சீடையோ, அப்பமோ எதையும் சாப்பிடாது. முறுக்கு ஒன்று எடுத்து அது கையில் குடுக்கையில்...சிகப்பும், வெள்ளையுமாக அது அணிந்திருந்த சட்டையின் புது வாசனை என்னை கவர்ந்தது.. முறுக்கை அது கையில் குடுத்துவிட்டு.."நியூ ஷர்ட் ..." என்றேன். முறுக்கை ஒரு கடி கடித்துவிட்டு " யெஸ் ஆண்டி...டூடே இஸ் மை பர்த்டே..." என்று சொல்லிக் கொண்டே ஓடி போய் விட்டது.
இந்த வருடம் எதுவும் எழுதுவதற்கில்லை என்ற தவிப்பு. இது எழுதியிருப்பது மைண்ட வாய்ஸ் புலம்பல். நான் எழுத நினைப்பது வேறு ஏதோ. என்ன என்று சொல்லத் தெரியவில்லை. விட்டு இங்கு புலம்பியிருக்கிறறேன். என் தவிப்பிற்கு விடை கிடைக்குமா? கண்ணா வருவாயா....
No comments:
Post a Comment